در حوالي كوير

« درخت و زیارت » ایستاده ام لب زیارت. مردی می آید. به او می گویم:« جای خالی برای نشاندن درخت هست. ای کاش درخت می نشاندند؟ً»...می گوید :« زیارت جای عبرت گرفتن است! ».......( علیرضا توحیدی – اسفند 1401 )  |+| نوشته شده در  شنبه بیست و هفتم اسفند ۱۴۰۱ساعت 22:12&nbsp توسط علی رضا توحيدي  |  در حوالي كوير...

«برای حاج بابا!!»«حاجی بابا لطف اله مصنوعی »از دنیا رفت خدایش بیامرزاد! او صد سال عمر کرد. یعنی وقتی به دنیا آمد ایران و البته آران و بیدگل اوضاع خوشی نداشت. جنگ جهانی اول ، قحطی بزرگ و غارتگری نایبی ها از جمله مصیبت هایی بود که پیش از سال 1300 روزگار مردم را تیره ساخته و همه ی امیدها به اتفاقات قرن جدید بود... رضا شاه حکومت را در دست گرفت. دین و قران و عزاداری به حاشیه رانده شد. حاجی بابا از همان جوانی عاشق قرآن و مدیحه سرایی شد. او می دانست باید برای اهدافش مبارز باشد....ما در محله توی ده سالیان زیادی به خانه اش می رفتیم و قران می خواندیم. قرائت محله توی ده، مثل خیلی از جاهای دیگر شب جمعه برگزار می شد. در ماه مبارک رمضان قرائت در مسجد جمعه بود و در طول سال خانه ی حاج بابا. در زمینه مداحی حاج بابا نگاهی شهری و حتی منطقه ای داشت.جلسات کانون مداحان با حضور مداحان آران و بیدگل و کاشان با مدیریت حاج بابا برگزار می َشد. بسیاری از مداحان صاحب سبک امروز مثل «حاج اسماعیل اخباری » نخستین ترنم مداحی خود را از جلسات حاج بابا آغاز کردند.حاج بابا لطفی به دلیل حضور در جلسات مذهبی و ارتباط با روحانیون با اندیشه های امام آشنا شد او در مصاحبه ای می گوید در 17 سالگی به قم رفته و پای سخنرانی های نواب صفوی نشسته است . و در سال 1333در قم به بیت امام رفته و ضمن ملاقات حضرت امام اعلام نموده حاضر است تمام وقت در خدمت نهضت باشد. اینکه حاج بابا 25 سال قبل از وقوع زلزله ای به نام انقلاب اسلامی در کانون این اتفاق حاضر شود نشانه ای از هوش سیاسی و جان پاک حاج بابا لطفی است.اما هنرمندان و دوستداران میراث فرهنگی به دلیلی دیگر به حاج بابا احترام می گذارند. ایشان از نوجوانی یعنی مثلا سال 1315 در کارگاه شعر در حوالي كوير...

«سیگار ندارم»«سید» در همین شهر مغازه دارد. در بلواری که پیش تر بهشت بود. روبروی پارک زیتون. در مغازه ی او همه چیز هست از لبنیات و نخود - لوبیا تا اسباب بازی و قلم و دفتر.فقط سیگار نمی فروشد. تنباکو ندارد. مغازه اش در یکی از خیابانهای نزدیک شهرک صنعتی است.از آن خیابانهایی که ناگهان یک خودرو می ایستد و فردی سراسیمه وارد می شود و می گوید یک بسته سیگار.....اما سید می گوید سیگار ندارم. یک بار ااز او دلیل کارش را پرسیدم. گفت روزی نوجوانی آمد یک نخ سیگار خرید. غروب بود که تلفنم زنگ خورد. زنی گفت من مادر همان نوجوانی هستم که امروز تو اولین سیگار را به او فروختی .این بچه اگر سیگاری یا معتاد شود تو مسئولی ...گفتم شغل من این است. گفت روزی با خداست!.. من تصمیم گرفتم دیگر سیگار و دخانیات نفروشم.(علیرضا توحیدی – اسفند 1401 )  |+| نوشته شده در  یکشنبه بیست و یکم اسفند ۱۴۰۱ساعت 9:53&nbsp توسط علی رضا توحيدي  |  در حوالي كوير...

نمی خواستم جوابتان را بدهم. چون اولین لازمه احترام و معرفت این است که دو طرف خودشان را معرفی کنند و گرنه در تاریکی آدمی می تواند هر چیزی ببافد و بگوید . نوشته راجع به سیگار و فروش آن است و اینکه ممکن است مغازه دار خوش انصافی سیگار نفروشد و کاری به درآمد آن نداشته باشد. اینکه اسم فعلی و قبلی خیابان یا بلوار چه بوده یا چند متر با شهرک فاصله دارد همه قصه نویسی است برای رساندن مطلب. شما اگر بگویی خیابان بهشت تا بگویی بلوار شهیدان حاجی زاده در قصه فرق دارد ولی در آدرس دادن باید از دومی استفاده کرد. به هر حال خواننده آن قدر باید فهم داشته باشد که بداند اصل قصه جیست و فرع کدام است و وقتش را هدر ندهد. یک خواننده آن قدر فهم دارد که می داند نوشته اصل است نه نویسنده و اینکه فامیلیش چیست فامیلی قبلی اش چه بوده شغلش چیست و از این مسایل بی ارتباط به متن. یک خواننده هوشیار می داند هر فردی خاصه اگر نویسنده باشد طرز تفکری مخصوص به خود دارد و اصلا اگر همه ی آدمها یک جور بیاندیشند عیب و ایراد دارد... یک خواننده آن قدر فهم دارد که می داند قضاوت کردن در باره آدمهای دیگر کار درستی نیست و با نادانسته های خودش حدس نمی زند حالا که به جای این واژه آن واژه را آورده از چه پرهیز داشته وبا که خصومت دارد... خواننده با انصاف می داند هدف اصلی نویسنده یادآوری پرهیز از پدیده ی زیانباری مثل دخانیات و بها دادن به فردی عادی برای کاری ارزشمند است .... خدا در قرآن می فرماید ویل لکل همزه لمزه ....یعنی وای بر هر عیب جوی طعنه زننده...من استاد نیستم ....  |+| نوشته شده در  یکشنبه بیست و یکم اسفند ۱۴۰۱ساعت 22:11&nbsp توسط علی رضا توحيدي  |  در حوالي كوير...

«چند نکته در باب دو نوشته»الف)شهرداری آران و بیدگل در سی – چهل ساله اخیر چند طرح انجام داده است؟...خیلی هایشان درست بوده و برخی هم اشتباه..... حال نوشتن نقدی بر احداث بازار در میانه بلوار واصف و ساخت سرای سالمندان در پارک جنگلی اشتباه است یا درست؟! فرض کنیم 99 درصد این کارها درست باشد با یک درصد بقیه چه می کنید؟...در میانه بلواری بازاری زده می شود شلوغی ، سرو صدا ، تصادف و غیره....آیا می شود صد مغازه را برداشت و در جایی دیگر نهاد؟!..سالمندان جدا مانده از خانواده را به کویر سوت و کور می فرستیم کاری بسیار ارزشمند اما آیا یک درصد امکان ندارد راهکار بهتری پیش رو باشد؟!ب) نوشتن بسیار از شهرداری به معنای ایراد بسیار در شهرداری نیست. گسترده بودن حوزه ی فعالیت شهرداری است.ج) می گویند خبرنگار به دنبال عیب و نقص است!!..به دنبال زخم می گردد نیمه ی خالی لیوان را می بیند واز این قبیل مسایل...فرض کنیم شهری یک میلیون جمعیت دارد بیست نفر بر اثر یک بیماری مرموز از دنیا می روند آیا خبرنگار وظیفه دارد در باره ی نهصد و نود و نه هزار و نهصد و هشتاد نفر سالم ها بنویسد یا در باره ی آن بیست بیماری که از دنیا رفته اند؟!...کشوری هزار شهر دارد یکی با زلزله ویران می شود از رسانه انتظار داریم در باره ی کدام شهر برای ما خبر بیاورد؟...خبرنگار و اهل رسانه کمابیش با رسالت خویش آشنایند آیا ما مخاطب خوب هستیم ؟!.. کجایند مسئولانی که نقد را هدیه ای ارزشمند بدانند؟! د) کنش شهرداری آران و بیدگل در این روزگار با خبرنگاران بهتر از هر دوره ای است. نشست ها و شهرگردی هایی که «دکتر صانعی» با اهل خبر دارد ارزشمند است. «حسین رزاقی» نیز که طرح های عمرانی بسیاری را آغاز نموده به حوزه های فرهنگی و میراث توجهی خاص دارد. ه) ا در حوالي كوير...